زندگی فرانسیسکو فرانکو قسمت 1 | کودکی فرانکو چگونه گذشت؟

از میان دیکتاتورهای قرن بیستم عمر فرمانروایی فرانسیسکو فرانکو از همه درازتر بود پیشوای اسپانیا سه برابر هیتلر بر سر قدرت ماند و حتی ۲۱ سال موسولینی را هم پشت سر گذشت عنوان ژ است در طول زمان تقریباً به جز از نامش مبدل گشت.

خانواده فرانکو

فرانسیسکو فرزند دوم نیکولاس آنتونیو فرانسیسکو فرانکو سالگادو در روز ۴ دسامبر ۱۸۹۲ در سومین سال ازدواج پدر و مادرش در شهر ال فرول به دنیا آمد. پدر، هنگام تولد فرانسیسکو ۳۷ سال داشت از تبار افسرانی بود که از پایان قرن هفدهم، یعنی از زمان جدشان خوان فرانکو دوبلادو لاپینا، شش نسل پیاپی دور از خانواده در نیروی دریایی خدمت می کردند.

 این امکان برای فرانسیسکو کوچک هم فراهم بود که به این راه برود.

 برادرش نیکولاس یک سال و نیم بزرگ تر از او بود. خواهرش پیلار دو سال و نیم و برادر دیگرش رامون سال و نیم پس از او به دنیا آمدند.

 مادرش ماریا که نسبش به خانواده نیمه اشرافی گالیسی می‌رسید ۱۱ سال جوانتراز شوهرش بود. ماریا چهار فرزند خود را در طول ۵ سال به دنیا آورد پنجمین دختری به نام پاس که در سال ۱۸۹۸ به دنیا آمده بود در ۴ سالگی از دنیا رفت.

زندگی مشترک فرانکوها

زندگی زناشویی فرانکو ها اگرچه فارغ از دغدغه های مالی بود اما به سبب تفاوت ریشه ای میان خلق و خوی آن دو سامان چندانی نداشت.

مادر کدبانویی بود، خانواده دوست و عمیقا مذهبی. در بافت اخلاقی و سنتی او از زندگی، سادگی و بی پیرایگی‌اش با هوس رانی‌ها و خوش گذرانی‌های پدر سخت در تناقض بود.

به عقیده کارلوس فرناندز بیوگرافی نویس فرانکو: پدر پیش از ازدواج، از دوره خدمتش در فیلیپین هم فرزندی داشت که خانواده تنها بعدها ۱۶ سال پس از مرگ مادر از آن خبر یافت.

اوقات پدر بیشتر از خانه در باشگاه افسران دریایی می‌گذشت از این راه با قمار و باده نوشی هم بیگانه نبود، محبت چندانی به فرزندانش نشان نمی‌داد و رفتارش اگر نگوییم با سردی اما با خویشتن داری و سخت‌گیری همراه بود وقتش را تنها هنگام صرف آنها می‌کرد که در لابلای مشغله هایش مجالی برای آن پیدا می‌شد.

روابط رو به سردی والدین به رغم رفتار منضبط مادر کم کم برای کودکان که دیگر داشتن بزرگ می‌شدن آشکار می‌شد. از میان آنها فرانسیسکو بیشتر از دیگران به مادر گرایش داشت و مادر هم خواه ناخواه جهان بینی دینی و معیارهای اخلاقی خود را در ذهن او می‌تنید.

با همه این احوال، کودکی فرانسیسکو روی همرفته بی دغدغه سپری شد. با برادرها و دیگر کودکان افسران دریایی گرگم به هوا بازی می‌کردند.

 خانواده فرانکو در ال فرول می‌زیست شهر ساحلی برج و بارو دار ایالت گالیسی در گوشه شمال غربی اسپانیا که مقر یکی از بزرگترین ناوگان های دریایی کشور بود خانواده در سال 17۳۷ به اینجا آمد.

 فرانسیسکو فرانکو در خانه چند اشکوبه ای شماره ۱۳۶ خیابان ماریا بزرگ شد و به عرصه رسید.

شهر کوچک ال فرول که در دوره کودکی فرانکو بیست هزار نفر جمعیت داشت از تمام جهات به پایگاه دریایی خود وابسته بود اقتصاد محلی عمدتاً گرد آن می‌گشت و خدمت در نیروی دریایی از پدر به پسر می رسید.

باروی قدیمی شهر در زمان کودکی فرانکو هنوز برجا بودو با ابزارهای جنگی قرن 19 از سوی دریا تسخیر ناپذیر به شمار می‌آمد.

ناوگان دریایی اسپانیا در ماه ژوئیه ۱۸۹۸ در جنگ اسپانیا-آمریکا در خلیج سانتیاگو د کوبا، همچنین در سواحل فیلیپین تقریباً تمام و کمال از میان رفت این حادثه فاجعه تکان دهندهای برای تمام شهر بود. قسمت اعظم کشتی‌هایی که در خلال جنگ به ته دریا فرو رفت از الف فرول حرکت کرده بود بلایی که بر شهر نازل شد تنها آمار خشک و خالی مردگان نبود مردم بسیاری از

کشتگان را می‌شناختند و در سوگ شان می گریستند برای اندک کشتی‌های باقیمانده بخش بزرگی از افسران تعلیم دیده موجود هم مازاد بر نیاز بود به همین دلیل دانش آموزان بسیار کمی در آموزشگاه‌ پذیرفته شدند.

 نیکلاس فرزند ارشد از طریق نفوذ یکی از دوستان پدر شاید هم به خاطر قامت بلندترش یکی از آنها بود.

فرانسیسکو با همه علاقه‌ای که داشت به خاطر قد کوتاهش نتوانست وارد آموزشگاه شود.

 شکست ۱۸۹۸ اثر عمیقی روی فرانکو ۶ ساله به جا گذاشت به طوری که ده‌ها سال بعد هم هنگام بازگویی خاطراتش از آن یاد کرده است  غلیان روحی از دست دادن مستعمرات را در تمام آن سال‌ها مرا همراهی می‌کرد خاطرات کوبا و فیلیپین همواره بخشی از صحبت‌های خانوادگی ما بود.

در ماه ژوئیه ۱۹۰۷ فرانسیسکو همراه  پدرش به تولدو رفت و آزمون ورودی آکادمی پیاده نظام را با موفقیت پشت سر گذاشت.

در صفوف نیروهای مسلح اسپانیا افسران و کارکنان نیروی دریایی معمولا نوجو تر و آزاد اندیش تراز نیروهای زمینی محافظه‌کار و سنتی بودند.

سالهای تولدو نه تنها از رهگذر آموزش‌های نظامی نقش تعیین کننده‌ای در شکل گیری شخصیت فرانکو داشت. پال پرستون اشاره می‌کند که اینجا به جای طبیعت بحری و همیشه سبز گالیسی با تپه های لخت و خشک گذارهای زمخت کاستیل رو به رو شد.

 هیچ گاه شاگرد برجسته ای بود در میان ۳۱۲ دانش آموز همدوره رتبه ۲۵۱ را به دست آورد بیش از همه به تاریخ و تاریخ نظامی علاقه نشان می‌داد و از آنها ستایش فر و شکوه ملی و احترام به فضایل نظامی‌گری را می‌آموخت.

از ریاضی و نقشه کشی هم نمرات بدی نمی آورد. استنلی پین تاکید می‌کند که فرانکو در این سال‌ها در ۱۵ -۱۸ سالگی جدی‌تر و گوشیه گیر تر از دیگران بود در خوش گذرانی های همسالانش شرکت نمی‌کرد و ازشوخی های تند آنان دوری می جست.

 آنها او را که از بلندی قامتش پیش 16۷ سانتی متر نبود به تصغیر فرانکیتو صدا می کردند به یقین دنبال فرصتی می کرد تا نشان دهد بزرگی را تنها به ذرع نمی سنجدد. در سال ۱۹۱۰ با پایان امتحانات آخرسال درجه ستوان دومی گرفت با این آرزو که بتواند توانایی هایش را در صحنه ها واقعی جنگ هم نشان دهد.